Hayal kurmayı ne zaman bıraktık? Çocukluğumuzda sıkıca sarıldığımız hayallerimizin gerçek olamayacağına ne zaman inandırıldık? Oynadığımız her oyunda gördüğümüz her rüyada iç içe olduğumuz hayallerimiz bizi ne zaman terk etti?
Oysa tek haneli yaşlarımızda ne kadarda gerçekti her şey. "Anne ben kuş oldum uçuyorum" deyip atardık kendimizi kanepeden aşağı. "Anne filleri görmeye gidelim" diyerek hayvanat bahçesini kastetmedik. Aklımızda Afrika'ya gitmek vardı. "Ayıları düşünüyorum.Şimdi mağaralarına gidelim mi?" diye sorup içimizdeki korkusuz keşfetme arzusunu durduramazdık. Bulutlara bakıp şekiller görürdük. Kimi zaman bir tavşan bazen bir tencere olurdu gökyüzünü kaplayan. Balıklarla yüzmeyi düşlerdik bir balinanın sırtına binmeyi. Yıldızlara bakıp orada neler olduğunu düşünür kayan yıldız yakalamaya çalışırdık.
Kurduğumuz hayallerin hep imkansız olduğu ile ilgili yorumlarla büyüdük. "Oğlum-Kızım ne işin var Afrika'da? Ben seni hayvanat bahçesine götürüm." "Kanepeden uçulur mu hiç biz insanız." "Ayıların mağarasına gidilmez. Parçalarlar bizi." "Bulut onlar. Sadece su buharı işte." "Yıldızlara nasıl gidelim yavrum." denilip tüm hayallerin imkansız olduklarına inandırıldık.Oysa Afrika'ya gitmekte, kuş gibi uçmakta, yıldızlara yakın olmak da, denizlerin dibinde yüzmekte gerçekleşmeyecek şeyler değildi.
Hayatta başarılı işler yapmış kişilerin hikayelerini okuduğunuzda daha çok küçük yaşlarda başlamışlar hayalleriyle yol almaya. Biyografilerinde genelde şöyle bir cümle geçer "Bir hayalim vardı ve peşinden gittim." Başarılı kişilerin geldikleri aileler ve konumlar birbirinden tamamen farklı olabiliyor. Standart bir başarılı olacak insan portresi çizmek mümkün değil. Tek ortak yönleri hayallerini gerçekleştirmek için çabalamış ve asla vazgeçmemiş olmaları olsa gerek.
Çocukluğumuzda hayal gücümüz ne kadar genişti. Büyüklerimizin takdir edici sözlerini duyardık "Hayal gücü ne kadar geniş bu çocuğun.Çok akıllı." İlerleyen yaşlarda" Bırak bu hayalleri. Hayatın gerçekleri var" gibi uyarılarla hayalperest kişi muamelesi görürdük. Seçtiği meslekler ne olursa olsun hayallerinin peşinden giden herkes çok çalışmış ve zamanı akışına bırakmamış. Harekete geçmek ve hedeflerimiz doğrultusunda kararlı olmak için umarım hala geç kalmamışızdır. Sevgiler.
2. İğne yardımı ile ipliği kartonların etrafına sarın.
3. Sarma işlemi bitince ipleri kartonun uc kısmından keserek ayırın. Tam ortasından iple sıkıca bağlayın. 
4. Uzun ipleri keserek düzeltin. Pon ponu istediğiniz yere dikebilirsiniz
Sevgili annemin ördüğü bere oğluma artık küçük geliyor. Kolları sıvama zamanı iş başa düştü. Annemden rica etsem o gün örmeye başlar çok güzel de örer. (Anneciğim yanımda olsa da ellerini öpsem. Çok özledim de.) Ama onu yormak istemiyorum. Sanırım becerebilirim bu işi. Bir kaç yıl önce kafama koyduğum bir bere modeli ve atkı vardı. Modelleri biraz değiştirip öreceğim bakalım. Birazdan örgü şişlerini aramaya başlayacağım. Kaç ilmekle başlarım henüz bilmiyorum. Oluşumun kafası biraz büyüktür de. Gördüğünüz yünleri aldım. Renklerine karar vermem biraz uzun sürdü ama iyi bir seçim bence. Aşamaları sizlerle paylaşacağım. Sevgiler.
Uzun bir yaz tatili arasından sonra bloguma yeniden konsantre olamaya çalışıyorum. Bu aralar kafamdaki işleri düzenlemekte zorlanıyorum. Hepsi bana göre önemli ama bir biraz ondan biraz bundan yapıyorum. Haliyle işler bitmiyor. Aklımdaki işler bitmeyince kafam rahat olmuyor. Yaz ayları yaşadıklarım kış aylarının tam zıttı olarak geçiyor. 
Yaz başı yaptığım kitap ayracı çalışmalarımı daha eğlenceli hale getirmeye başladım. Keyif aldığım şekilleri yapmayı tercih ediyorum artık. Biraz ara vereceğim sanırım ayraç yapmaya. Resimdekiler tatlı kızlara hediye olmayı bekliyorlar şimdilik. Malzemeler: Tahta dil çubuğu, eva, silikon, siyah CD kalemi.
